عقب نشینی آمریکا از سوریه، پایان جهان تک قطبی

علی قره جه لو

3 ژانویه 2019

ترامپ رئیس جمهور آمریکا، عقب نشینی نیروهای نظامی آمریکا از سوریه را اعلام کرد (19 دسامبر)، و اکنون، تصمیم آمریکا در حال عملی شدن است. "پروژه خاورمیانه بزرگ" آمریکا، با حمله به عراق در اوایل سال 1991 آغاز شد. عراق 26 سال علیه اشغال آمریکا جنگید، و نهایتا ارتش عراق در سپتامبر 2017 وارد کرکوک شد، و پیشمرگه های آمریکا سلاح های خود را رها کرده، عقب نشینی کردند، و دولت مرکزی عراق توانست حاکمیت دوباره خود را بر کرکوک و مناطق نفت خیز آن را برقرار کند.

سوریه از سال 2011 در مقابل طرح تجزیه آمریکا - اسرائیل و ایجاد "کریدور کرد" به سمت دریای مدیترانه مقاومت کرد، جنگید، و این طرح را نقش برآب کرد. ترکیه، که در اوایل سال های حکومت اردوغان با هدایت و فشار آمریکا به سیاست مماشات با پ - ک - ک روی آورده بود، براثر مخالفت و فشار افکار عمومی ترکیه به سیاست های مخرب و ضد ملی اردوغان پشت کرد و حکومت ترکیه دوباره به سیاست سرکوب پ - ک - ک که تحت حمایت همه جانبه آمریکا و متحدین غربی آن قرار داشت، روی آورد.

ترکیه ابتدا در مناطق جنوب شرق ترکیه، سازمان ترور پ - ک - ک را که به امید حمایت همه جانبه آمریکا به مقاومت مسلحانه دست زده بود، آغاز به سرکوب کرد (24 جولای 2015) و سپس با عملیات "سپر فرات" و "شاخه زیتون" وارد منطقه تحت حاکمیت آمریکا در شمال سوریه شد، و کریدور آمریکا - اسرائیل را که زیر ماسک "کریدور کرد" عرضه می شد، قطع کرد. بدین وسیله، نه تنها امنیت مرزهای جنوبی خود را تامین کرد، بلکه، ضربه ای کاری به طرح آمریکا در جهت تجزیه سوریه زده، و از این طریق کمک بزرگی به تامین حاکمیت ملی دولت سوریه بر مناطق شمال شرق آن کرد. روسیه و ایران از مبارزه عراق، سوریه و ترکیه علیه جنگ های نیابتی آمریکا که بوسیله سازمان های سلفی و کردی پیش برده می شد، به شکل همه جانبه ای دفاع کردند. حمایت این کشورها از سوریه قدم به قدم در نزدیکی و اتحاد این کشورها علیه آمریکا و ایجاد شرایط شکست و عقب نشینی آمریکا را فراهم کرد.

دلایل، و پیامدهای عقب نشینی آمریکا

- عقب نشینی آمریکا از سوریه یک عقب نشینی ارادی نیست، زیرا ترامپ حتی در تبلیغات انتخاباتی خود روی یک واقعیت روشن تاکید می کرد: "آمریکا بطور غیرعاقلانه ای در خاورمیانه 7 تریلیون دلار خرج کرد. با این پول می توانستیم کشورمان را از سرتا پا، دوبار، بسازیم". ترامپ با این وعده روی کار آمد . زیرا آمریکا دیگر قادر نبود هزینه جنگ در آسیای غربی را تحمل کند. بعلاوه، افکار عمومی آمریکا نیز مخالف لشکر کشی های آمریکاست. مسلما اگر آمریکا در جنگ پیروز می شد، این محاسبه را نمی کرد، ولی شکست خورد. آمریکا ادعا می کرد که برای مبارزه با داعش به سوریه آمده است، لذا، تعلیم و تسلیح و تامین مالی PKK/PYD و حمایت همه جانبه سیاسی - تبلیغاتی از آن بخاطر مبارزه علیه داعش است، ولی همه می دانستند که نیت اصلی آمریکا چیست. همچنان که امروز آشکار است، نیت اصلی مداخله آمریکا در عراق نیز، جدا کردن کردستان عراق به انضمام مناطق نفتی کرکوک و اعلام استقلال کردستان عراق، و در واقع تاسیس اسرائیل دوم بود! آمریکا برای عملی کردن "طرح خاورمیانه بزرگ" با ماشین نظامی خود وارد منطقه شد، ولی در مقابل مقاومت مسلحانه کشورهای منطقه مجبور به عقب نشینی گردید.

عقب نشینی آمریکا از سوریه، بخشی از یک طرح پنهانی نیست، بلکه یک حقیقت عینی است. در روند عقب نشینی نیز، هر نوع تحریک و توطئه ای، تغییری در این واقعیت نمی دهد که آمریکا دیگر برتری خود در منطقه را از دست داده است. آمریکا در سال 1975 در ویتنام شکست قطعی خورد و مجبور به ترک ویتنام شد، ولی شکست آمریکا در سال 1967 در گزارشی که توسط پنتاگون تهیه شده بود، پیش بینی شده بود. در این گزارش تاکید شده بود که امکان پیروزی آمریکا در ویتنام وجود ندارد. زیرا هم افکار عمومی آمریکا و جهان علیه آمریکا بود، و هم، ویتنام از کمک های همه جانبه روسیه و چین برخوردار بود.

- عقب نشینی آمریکا از سوریه، بدون شک و در درجه اول نتیجه اتحاد کشورهای منطقه در یک جبهه مشترک و مبارزه قاطعانه علیه حضور نظامی آمریکا در سوریه بود. عقب نشینی آمریکا، پیروزی کشورهای منطقه، ترکیه، سوریه، عراق، ایران و روسیه است. در این میان مفسرین سرشناس جهان متفق القول اند که عزم قطعی ترکیه در ورود به منطقه تحت حاکمیت آمریکا در شرق فرات، نقش تعیین کننده ای در این زمینه بازی کرد. جی. لاندیسJ.Landis مدیر "مرکز تحقیقات خاورمیانه" طی مقاله ای که در ماه ژوئن نوشته بود به واقعیت فوق، اشاره کرده بود: "آمریکا، نه به علت اینکه اداره منطقه هر روز برایش مشکل تر می شد، بلکه آمریکا از ابتدا خود را محکوم به شکست کرده بود، زیرا ترکیه و سوریه مصمم بودند تا از تشکیل نیروی مستقل کردی آمریکا جلوگیری کنند".

- عقب نشینی آمریکا از سوریه، نه تنها توازن قوا در منطقه، بلکه توازن قوا در سطح جهان را نیز تحت تاثیر قرار داده و حادثه ای تاریخی محسوب می شود. پیروزی کشورهای آسیای غربی بشارت دهنده دنیای جدیدی است. عصر آتلانتیک، و دوران قدر قدرتی و سروری آمریکا بر جهان پایان می یابد، بربریت خونین آمریکا در مقابل تمدن کهن کشورهای منطقه مجبور به عقب نشینی می شود.

پ - ک - ک و عقب نشینی آمریکا

- ساعت ها قبل از اعلام ترامپ مبنی برعقب نشینی از سوریه روزنامه نگار ترک "عصمت اؤز چلیک" چنین گزارش می کرد:

" منابع ام از "قامیشلی" شمال سوریه خبر دادند که جنب و جوشی در شهرآغاز شده، سربازان آمریکایی شهر را ترک می کنند، آنها اضافه کردند که ارتش سوریه به اطراف قامیشلی رسیده است. پرسیدم عکس العمل مردم در مقابل پیشروی ارتش سوریه چه خواهد بود، جواب دادند، اگر ارتش سوریه وارد منطقه شود با هیچ مقاومتی روبرو نخواهند شد، مردم با شادی به استقبال آنها خواهند رفت".

وقتی علت اش را پرسیدم، درد دل شان باز شد:

"عناصر PYD/PKK به همه زور گویی می کنند، با تهدید مالیات جمع می کنند، بازار را بین خود تقسیم کرده، حتی از دهقانانی که برای فروش سبزی بساط پهن می کنند، خراج می گیرند. هر چیزی که کوچکترین درآمدی در آن متصور باشد تحت کنترل آنهاست. بلحاظ اقتصادی به مراتب در وضعیت بدتری از گذاشته قرار داریم. تجارت مرزی با ترکیه به پایان رسید، وقتی حکومت سوریه بود، آرامش وجود داشت، ولی اکنون همه مسلح اند. آنها با سربازان آمریکایی گشت می زنند، به مردم پز می دهند، و آنها را می ترسانند".

- عصمت اؤز چلیک می نویسد: "ما 27 سال است که به سازمان های کردی در منطقه هشدار می دهیم: پیشمرگه آمریکا نشوید، پیاده نظام آمریکا و اسرائیل نشوید. خلق کرد را پیشکش آمریکا نکنید، به کشورها و ملت های آسیای غربی خیانت نکنید. گلوله های آمریکایی و اسرائیلی را به روی برادران خود شلیک نکنید، دشمنی خلق های منطقه را بجان نخرید. امپریالیست ها از شما در طرح های منطقه ای خود استفاده کرده، و سپس شما را به حال خود رها می کنند".

و اکنون، بعد از 27 سال آن روز فرا رسیده است، آمریکا، پیاده نظام خود در منطقه را تنها می گذارد. امپریالیست ها یک بار دیگر، سازمان های کردی را که از آنها مانند خنجری علیه کشور ها و خلق های منطقه استفاده می کردند، به حال خود رها می کنند. از این رو، سازمان های کردی و در راس آنها پ - ک - ک چاره ای جز التماس به امپریالیست ها، و نهایتا تسلیم بی قید و شرط به کشورهای منطقه را ندارند.

"هشیار زیباری" وزیر خارجه سابق عراق (کرد) می گوید: "تغییر ناگهانی سیاست آمریکا، نه تنها کردهای سوریه (بخوانید سازمان های کردی) بلکه همه "متفقین آمریکا" در منطقه را نا امید کرد"!

"صالح مسلم" رهبر PYD با التماس از دولت سوریه - که تا دیروز با پشت گرمی به آمریکا علیه آن رجز خوانی می کرد - می خواهد: " ما از دولت سوریه می خواهیم که به حفاظت از کردها ( بخوانید PKK/PYD) در مقابل حملات ترکیه کمک کند. ما بر نتیجه مذاکرات خود با دولت سوریه اطمینان داریم و حاضر به هر نوع دیالوگی هستیم و درهای مان بر روی آنها باز است"! (1)

صالح مسلم خطاب به آمریکا نیز می گوید: "ما انتظار داریم که آمریکا حمایت هوایی خود از کردها را ادامه داده، و همچنان که در سال 1991 در عراق منطقه پرواز ممنوع بر فراز کردستان عراق اعلام کرد برای کردهای سوریه نیز آنرا انجام دهد"! (2)

از طرف دیگر، بیش از 20 سازمان ریز ودرشت کردی، که اکثریت آنها در نتیجه انشعاب از همدیگر بوجود آمده اند، و برخی از آنها تنها روی کاغذ موجودیت دارند، در فرانسه گرد هم آمده و در نامه شرم آوری خطاب به "نیروهای ائتلاف بین المللی"، آمریکا و اسرائیل التماس می کنند که در صورت حمله ترکیه به شرق فرات از آنها دفاع کنند. وجه مشترک همه آنها دوستی با آمریکا و دشمنی با ترکیه و سوریه است! آنها با این وضعیت حتی به تهدید هم دست می زنند. PKK/PYD که زیر ماسک "نیروهای دموکراتیک سوریه" (SDF) جمع شده اند، تهدید کرده اند که اگر آمریکا نیروهای خود از سوریه را بیرون ببرد، آنها زندانیان داعش را آزاد خواهند کرد! و در پایان، "الهام احمد" یکی از رهبران آنها در پاریس از دولت فرانسه در خواست کرده است که نیروهای بیشتری به سوریه اعزام و جای خالی آمریکا را پر کند!

این وضعیت، سرنوشت محتوم آن نیروها و جریان های سیاسی است که با پشت گرمی به ماشین تبلیغاتی، نظامی، و مالی امپریالیست ها تصور می کنند که می توانند به مقاصد سیاسی خود دست یابند!

توضیحات:

1- برخلاف خیال بافی های صالح مسلم، امروز، شرایط اعلام و اعمال منطقه پرواز ممنوع در شمال سوریه وجود ندارد، و اساسن این شرایط از میان برخاسته است. زیرا برخلاف شرایط سال 1991 کشورهای منطقه در مقابل تهدید آمریکا به همکاری و دفع تهدید مشترک روی آورده اند، و این آن چیزی است که تغییر معادله منطقه ای را ممکن ساخته است، و در نتیجه، آمریکا را به این نتیجه رسانده است که قادر نیست با جبهه کشورهای آسیای غربی که حمایت روسیه را نیز پشت سر دارند، مقابله کند.

چنان که اعلام استقلال حکومت بارزانی نیز، در واقع یک طرح آزمایشی اسرائیل - آمریکا بود. آمریکا و اسرائیل، روی اختلافات و رقابت های ایران و ترکیه برای پیش برد طرح استقلال بارزانی حساب زیادی باز کرده بودند، و به همکاری و اتحاد عمل ایران و ترکیه و حکومت عراق در این زمینه، بسیار کم بها داده بودند. اگر طرح استقلال بارزانی مطابق آرزوی آمریکا پیش می رفت، شاید ما امروز در سوریه نیز درآستانه اعلام منطقه خود مختار شمال سوریه بوسیله PKK/PYD بودیم! از این منظر، همکاری کشورهای منطقه در دفع خطر مشترک طرح های آمریکا در جهت تجزیه کشورهای منطقه سیاستی استراتژیک در تعیین معادله به نفع کشورهای منطقه محسوب می شود.

2- اعلام عقب نشینی آمریکا از سوریه سبب روی آوردن مسئولین PYD به دمشق و مسکو برای دفاع از آنها در مقابل ورود ارتش ترکیه به شرق فرات گردید. هئیتی که از طرف PKK/PYD به مسکو رفته بود، با جواب صریحی از طرف مسکو روبرو گردید. "ماریا زاخارووا" سخنگوی وزارت خارجه روسیه اعلام کرد: " بدنبال عقب نشینی سربازان آمریکایی، مناطقی که در دست آنهاست بایستی تحت کنترل ارتش سوریه قرار گیرد".

در مذاکراتی که PYD با حکومت سوریه در ماه ژوئن (دقت کنید ماه ژوئن، نه بعد از 19 دسامبر) داشته است، حکومت سوریه خواستار تسلیم بی قید و شرط PYD و واگذاری بلافاصله ی مناطق نفت خیز، و هیدرو انرژی "رکه" و "دیرالزور" شده بود. شرایط دیگر حکومت سوریه عبارت بودند از:

- فسخ شاخه نظامی PYD "نیروهای دموکراتیک سوریه" و فسخ خود YPG

- تسلیم کلیه سلاح های سازمان به ارتش سوریه

- تسلیم بلافاصله "رکه" به ارتش سوریه

- ادغام نیروهای کردی در کشور سوریه بعد از یک برنامه جامع آموزشی

- سازماندهی مناطق شمال سوریه تحت نظر حکومت سوریه

بعد از اعلام خروج آمریکا از سوریه نیز، حکومت سوریه اعلام کرده است که در مورد تسلیم بی قید و شرط سازمان های کرد، حاضر به دادن هیچ گونه امتیازی نیست.