بیزیم آذربایجانین دوستلاری و عزیزلری

اون بیر اون ایکی ایل قاباق بؤیوک اوستادلارین یانیندا، پروفسور محمد زاده، دکترهئیت و آدی هر زامان یاشایاجاق اولان اوستاد فرزانه ایله بیرلیکده باکی سفرینده، اوستاد فرزانهنین طیارده بورنوندان قان آچیلدی و او گؤزهل شهرده قالدیغیمیز مدتده او مریضخانادا ایدی. مخصوصا طیارده اوچارکن هامیمیز قورخموشدوق. ظن ائلیرم پروفسور محمد زاده ایدی یاواشجان دئدی کی اوستاد شهریار فرزانهیه غریبه بیر علاقهسی وارایدی، ائله کی، دئییردی «فرزانهنین حضورو منه توختاخليق وئريرير و فيکيريم دينجلير. بير دفعه او غريبه حاللارين بيرينده کی، بعضی واختلار اوستاد شهریارا ال وئرردی دئدی: فرزانهیه اوزون عؤمور آرزو ائلیرم، اما یادینیزدا قالسین منی هاردا توپراغا وئرسهنیز فرزانهنی ده اؤلندن سونرا منیم یانیما گتیرین. اونون دا منیم کیمی آنا غیرتی وار و آذربایجان دیلی، ادبیاتی و کولتورونون تایسیز اوستادی دیر، عینی زاماندا فارس دیلینی ده بو دیلده يازان بؤیوک اوستاد لار کیمی یازار.

برلین سفرینده اوستاد فرزانه ایله بیرلیکده آذربایجان آیدینلاری ایله بیر يئرده ایدیک. اوندان سوروشدوم کی، شهریارین بو سؤزونو ائشیدیبدیر. دئدی، ائشیدمیشم، اما اؤلوم بو اقبالی منیم اختیاریما قویاجاقمیدیر: دئییرلر توپراق چکر گتیرر.

او ایکی تای سیزین کی، هر ایکيسینده ده آنا غیرتی وارایدی، روحلاری شاد اولسون کی، توپراغینین عزیز و عطیرلی اییی، دیرینی و اؤلونو، هر ایکیسینی ده بوتون غربت یوللاردان او طرفلره چکیر. بو غریبی او عزیزین یانیندا توپراغا وئریریک.

رضا براهنی

بهمن نین بئشی 1384

تورنتو غربتینده، کانادا

دوستان و عزیزان آذربایجان ما

در سفر باکو در یازده دوازده سال پیش در کنار استادان بزرگ، پروفسور محمد زاده، دکتر هیئت و زنده یاد استاد فرزانه، در هواپیما استاد فرزانه خون دماغ شد و در طول اقامتمان در آن شهر زیبا در بیمارستان بستری بود. همه به وحشت افتادیم، خصوصا در طول پرواز. به گمانم پروفسور محمد زاده بود که آهسته به من گفت که استاد شهریار به استاد فرزانه علاقه غریبی داشت، طوری که می گفت حضور فرزانه به من آرامش خاطر می دهد. و ناگهان یک بار در آن حال غریبی که گاهی به استاد شهریار دست می داد گفت برای فرزانه عمرمدام آرزو می کنم، اما یادتان باشد مرا هر جه خاک کرده باشید، فرزانه را هم پس از فوتش پیش من بیاورید. او نیز مثل من غیرت مادر دارد و استاد بی بدیل زبان، ادبیات و فرهنگ آذربایجانی است، هر چند زبان فارسی را هم مثل استادان بزرگ این زبان می نویسد.

در سفر برلین که با استاد فرزانه در جمع روشنفکران آذربایجان بودیم، از او پرسیدم این سخن شهریار را شنیده است. گفت شنیده ام، اما آیا مرگ چنین اقبالی را در اختیار من خواهد گذاشت: دئیللر توپراخ چکر گتیرر.

روان آن هر دو یگانه، که هردو غیرت مادر داشتند، شاد باد، که بوی خاک عطرآگین و عزیزش، زنده و مرده را هردو از تمام راههای غربت به آن سوها می کشاند. این غریب را در کنار آن عزیز به خاک می سپاریم.

رضا براهنی

پنجم بهمن 1384

در غربت تورنتو، کانادا